هنوز در اوج بازی خود هستند

دبلیو

تنها چند دقیقه از سه‌شنبه‌های پرشور در مدیسون اسکوئر گاردن (۳۰ مه) می‌گذرد و کاملاً مشخص می‌شود که هیلی ویلیامز، صدای کوچک اما عظیم‌الجثه‌ای که بر تمامی موسیقی‌های پارامور تسلط دارد، بازار خشم عدالت‌خواهانه آن‌ها را در گوشه و کنار گذاشته است. او با پوشیدن لباس پولکی شفاف به سبک یکپارچهسازی با سیستمعامل، تف می‌اندازد، لگد می‌زند و مانند زمین بازی که توسط گیتاریست تیلور یورک و درامر زک فارو با انرژی حباب‌آلودشان مشترک است، با صحنه برخورد می‌کند.

یک دهه از آخرین باری که مبتکران پاپ پانک نشویل، تنسی در سالن نمادین منهتن روی صحنه رفتند، می گذرد، و همانطور که ویلیامز بلافاصله پس از اجرای خروشان آهنگ وهم آلود و مارپیچ آنها «تو اول»، اشاره می کند، از آن زمان تا کنون تغییرات زیادی کرده است. . او می‌گوید: «هنگامی که ما آخرین بار ده سال پیش اینجا بودیم، مادیسون اسکوئر گاردن را شلوغ نکردیم. نزدیک بود، اما به اندازه کافی نبود که دو بار پر شود.» جمعیت با تشویق به هوا بلند می‌شوند، صحنه با نورهای قرمز و سفید شعله‌ور می‌شود و گیتارهای آغازین «نیوز» صحنه را پر کرده است.

• بیشتر بخوانید: Paramore at 10: چگونه آلبوم تعیین کننده حرفه ماهیت دشوار موفقیت را ثابت می کند

گروه مانند بسیاری از نوازندگان MSG در طول شب با کانفتی، پیرو، تغییرات چشمگیر صحنه و انکور حرکت می کند. جذاب‌ترین تفاوت با بسیاری از این نمایش‌ها، چهره‌های متنوعی است که صندلی‌های سالن را اشغال می‌کنند، که کاملاً در تضاد با آرایش معمولی همگن اکثر نمایش‌های راک در شهر است. این به مشخصه بازدید گروه از کنسرت ها و حضور کلی آنها در صحنه موسیقی تبدیل شده است، جایی که آنها به وضوح نشان داده اند که همه استقبال می کنند و اگر شما آن را دوست ندارید؟ ویلیامز هشدار می دهد: “لعنتی را بیرون کن.”

ویلیامز در اواسط ست این نقطه را دوبرابر می کند و گروه آهنگ فراخوانی هیجان انگیز و به سبک هاردکور “شکل 8” را می نوازد. در میان واکنش های جمعیت از “و به محض شروع / نمیدانم چگونه متوقف شوم / نمیدانم چگونه متوقف شوم” او متوجه دعوا در بین تماشاگران می شود. “چه خبر؟” او قبل از اینکه اضافه کند، در یک درگیری از دو طرفدار سؤال می کند، “آره، من شرمنده شما خواهم شد. هر دوی شما باید جای دیگری پیدا کنید تا از این مزخرفات مراقبت کنید زیرا امشب این اتفاق نمی افتد.” “این خانه ما است.”

تبدیل یکی از نمادین ترین مکان های جهان به خانه خود آسان نیست، اما Paramore برای این شاهکار آماده است. آهنگ‌های جدیدی مانند «Crave» و «Big Man Little Dignity» از آلبوم اخیرشان «This Is Why» با انرژی مشابه آهنگ‌های قبلی گروه مانند «Decode» و «That’s What You Get» در میان طرفداران طنین انداز شده است. .

«آیا سرگرم کننده نیست»، «میزری بیزینس» و «زمان سخت» مجموعه‌ای از رقص، جیغ و آواز خواندن را از غرفه‌ها ارائه می‌کنند که باعث می‌شود از خود متعجب شوید که آیا آن‌ها در جایی در بروکلین پژواک را می‌شنوند. اما نحوه جدی نواختن آنها، قدردانی که در بین آهنگ ها از طرفداران خود که آنها را در این سفر دو دهه ای همراهی کرده اند ابراز می کنند، چیزی است که شما را از محل اجرا بیرون می کشد.

ویلیامز در پایان مجموعه می گوید: “ما در آنجا ماندیم.” “ما راحت ماندیم. ما محدودیت های لعنتی داشتیم.» او می افزاید. در حالی که او در مورد شب صحبت می کند، سخت نیست فکر کنید که او همچنین می تواند در مورد فضای زیبایی که پارامور برای خود و طرفدارانش ایجاد کرده است صحبت کند.

Paramore بازی کرد:

‘اول تو’
‘اخبار’
‘این چیزیست که شما گرفتید’
“خدا بازی کن”
“گرفتار در وسط”
“پسر رز رنگ”
“زمان در حال اتمام است”
“رمزگشایی”
‘آخرین امید’
“مرد بزرگ، وقار کوچک”
‘دروغ گو’
“شفاف مثل شیشه”
‘دوران سخت’
“بهت گفتم”
‘شکل 8’
‘تنها استثنا’
“نوزاد”
‘مشتاق بودن’
“کسب و کار ضعیف”
“این سرگرم کننده نیست”
“هنوز به تو”
“دلیلش همینه”